Αναρωτιόμαστε πολλές φορές για το πως είναι δυνατόν να φτιάξαμε τόσο άσχημα τις ζωές μας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς έτσι ώστε να συναντάμε καθημερινά δυσκολίες ζώντας μέσα σε αυτή την ασχήμια του αστικού τοπίου της πόλης μας, της Θεσσαλονίκης.
Της ερωτικής πόλης, της συμπρωτεύουσας του φραπέ και του χαλαρά (κι όμως, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν τα παραπάνω και θεωρούν εαυτούς τυχερούς στο να ζουν στην πόλη του χαλαρά). Μη μας παρεξηγείται, δεν είναι άσχημη η Θεσσαλονίκη απλώς είναι απάνθρωπη, και η πικρία που βγάζουμε είναι ακριβώς επειδή την αγαπάμε πολύ για να την βλέπουμε να στενάζει στη βρωμιά και στην αναρχία του καθεστώτος των τραπεζοκαθισμάτων και της παράνομης στάθμευσης.
Επιχειρήσεις εστίασης, καφέ, εμπορίες αυτοκινήτων-μοτοσυκλετών κ.α. κάνουν τη δουλειά τους καταπατώντας απροκάλυπτα και προκλητικά πεζοδρόμια, πλατείες και χώρους στάθμευσης. Οι αρχές δεν απουσιάζουν, αντιθέτως κινούνται καθημερινά ανάμεσα σε αυτές τις επιχειρήσεις δίχως όμως να κάνουν τίποτα, και έτσι το φαινόμενο γιγαντώνεται. Κάνει λάθος αυτός που πιστεύει πως πάντα έτσι ήταν τα πράματα. Χρόνο με το χρόνο οι καταστηματάρχες-επιχειρηματίες «αλώνουν» εκατοντάδες πολύτιμα τ.μ. πεζοδρομίων, από τα λιγοστά αυτής της πόλης.
Οι πεζοί αντιμετωπίζουν με παθητικότητα και αμηχανία τα παραπάνω και δεν αντιδρούν. Καθημερινά παρατηρούμε μητέρες με καροτσάκια να ελίσσονται ανάμεσα από τραπεζοκαθίσματα, και γερόντια να πασχίζουν να μη πέσουν στις μοτοσυκλέτες πάνω στα πεζοδρόμια. Α.Μ.Ε.Α. δεν παρατηρούμε γιατί στη Θεσσαλονίκη τα άτομα με ειδικές ανάγκες βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο…. Στο μπαλκόνι του διαμερίσματος.
Συνοψίζοντας… Μην το ανέχεστε, μιλήστε, φωνάξτε, νευριάστε, καλέστε τις αρχές, φωτογραφήστε την παραβατικότητα και στείλτε την καταγγελία σας εδώ και σε όποιον άλλον είναι υπεύθυνος. Αν θα αλλάξει κάτι δε γνωρίζουμε, αλλά και με τη σιωπή δε γίνεται τίποτα. Τα πεζοδρόμια ανήκουν σε όλους.
